Ανοιξιάτικος περίπατος σ΄ αγαπημένο εκκλησάκι

Σήμερα Κυριακή, με αραιή συννεφιά. Γλυκό και κάπως μελαγχολικό το πρωινό, αλλά η Άνοιξη έχει ήδη ντύσει τον ελαιώνα στα πράσινα. Ας πάμε μια μικρή εκδρομή στο λόγγο, έτσι, χωρίς κάποιο προορισμό.

Ανεβαίνοντας τα λαχίδια έπεσα πάνω σε έναν δρόμο που είχα από παιδί να τον περπατήσω. Το μετανιώνω.

Μια μνήμη παιδική φαίνεται με οδήγησε στο αγαπημένο ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας.
Στο βάθος ψηλά η Αγία Ειρήνη, επιβλέπει τον Ελαιώνα της Άμφισσας και προσεύχεται για την ειρήνη όλων μας.

Είναι τόση η ησυχία και η γαλήνη που προσέχω πολύ, μην ακουστεί το τρίξιμο της εξώθυρας.

Εδώ στην υποδοχή στέκονταν οι πιστοί, να πάρουν το κερί τους. Γύρω από τον πέτρινο πάγκο σήμερα έχει στρωθεί μαργαριταρένιο χαλί.

Παλιό κτίσμα, μικρό αλλά όμορφο, σεμνό και ταιριαστό με τον τόπο.

Εδώ κάποτε βρήκαν ανάπαυση οι ψυχές των ενοριτών του Αγίου Νικολάου. Ο τόπος σωστά διαλεγμένος, έχει ιδιαίτερη γαλήνη και ηρεμία.

Το βοτσαλωτό στο προαύλιο με μεγάλα βότσαλα. Κάπως απλό και άτεχνο μου φαίνεται, χωρίς πολύ φαντασία.

Στην πέτρινη πεζούλα στέκονταν οι πιστοί μετά τη Λειτουργία. Κουβεντούλα, τα νέα μας, τα νέα σας, «και του χρόνου»!

Πανέμορφο το πέτρινο πλαίσιο του παραθύρου, τέλεια εναρμονισμένο σε μέγεθος και χρώμα με το λευκό του περιβάλλον.

Η θύρα δυστυχώς (ή ευτυχώς;), κλειστή. Γερή κατασκευή, σωστές αναλογίες.

Καλλιτέχνες, ο ξυλουργός και ο σιδεράς.

Ό,τι μπόρεσα να τραβήξω έξω από το τζάμι. Όλα μέσα παστρικά. Άξιοι οι επίτροποι και οι πιστοί που φροντίζουν το εκκλησάκι.

Αρμονία γραμμών, όγκων, χρωμάτων. Όλα βρίσκονται εντός του μέτρου.

Μια κόκκινη πριμαντόνα ανάμεσα στους τρίφυλλους θαυμαστές της.

Ενώ η ανταγωνίστρια είναι ντυμένη στα λευκά.

Λευκή ορχιδέα!

Ξερολιθιά που μαρτυρά μαστοριά και μεράκι.

Τα κυπαρίσσια πάνω δεξιά είναι από την Ανάληψη.

Παστρικά ασβεστωμένη η πεζούλα.

Παράδεισος για κυνηγούς ραδικιών.

Δεν είναι σαν καθεδρικός ναός;

Πέτρινος πάγκος για την αρτοκλασία.

Ήρθε η ώρα να αφήσουμε το εκκλησάκι στη γαλήνη και στη μοναξιά του.

Στο δρόμο συνάντησα κάποια που παραπονέθηκε: «Άντεξα και αυτό το χρόνο, παρά την αβροχιά και τη ζέστη. Κατάφερα και κάρπισα, να δείξω στο νοικοκύρη την αντοχή και την πίστη μου…Ούτε και φέτος ήρθε…Θα συνεχίσω ν´ανθίζω, να καρπίζω. Έστω, για την τιμή και για τις συντρόφισσες εδώ γύρω! Επίσης, για τον σπάνιο διαβάτη που θα σηκώσει το βλέμμα να χαιρετίσει.”

Ελπίζω να σας άρεσε η εκδρομή!

Στο επανιδείν!