Προφήτης Ηλίας, Γκιώνα (2.298 μ.), 27/9/2024
Με αφορμή τον καλό καιρό πάμε εκδρομή στην κορυφή του Προφήτη Ηλία στην Γκιώνα (υψόμετρο 2.298 μ.)
Δασωμένες πλαγιές στη δυτική πλευρά (Ασπρόξυλα) του φαραγγιού της Ρεκάς.
Η μεγαλοπρεπής Ρεκά βρίσκεται στο βάθος της χαράδρας.
Ρωμαίικο. Στα αριστερά, πίσω από τη ράχη, είναι η Ταράτσα, τόπος ιστορικός στην εποχή του αντάρτικου.
Στη στροφή που ανεβαίνει προς την κορυφή, υπάρχει ένα μικρό προσκυνητάρι, για να ανάψουν το καντηλάκι όσοι δεν θα ανέβουν μέχρι πάνω.
Ο Προφήτης Ηλίας βρίκεται ψηλά στην κορυφή. Η νότια πλευρά είναι αυτή που βλέπουμε να προβάλλει σα μύτη καθώς ερχόμαστε από Ιτέα προς Άμφισσα. Αυτή η πλαγιά διατηρεί τη χιονισμένη λάμψη της μέχρι και τον Ιούνιο.
Οι κτηνοτρόφοι πάντα αφήνουν λαδάκι για το καντήλι.
Η ανάβαση είναι ομαλή.
Εδώ πάνω στις βουνοκορφές λατρεύεται ο Προφήτης Ηλίας, σε ανάμνηση της ανάληψής του στους ουρανούς κατά την παράδοση.
Γνωρίζουμε και την όμορφη ελληνική λαϊκή παράδοση για τον "ναυτικό" Προφήτη Ηλία, που αποφασισμένος να φύγει όσο μακρύτερα μπορούσε από τη θάλασσα που τον καταβασάνισε, πήρε το κουπί στον ώμο και έφτασε μέχρι τα ψηλά βουνά, εκεί όπου οι τσοπάνηδες τού είπαν ότι αυτό που κρατούσε ήταν ένα απλό κομμάτι "ξύλο".
Τα βράχια δέρνονται από το χιόνι, τον άνεμο, το χαλάζι και τον ανελέητο ήλιο. Μέχρι να καταθρυμματιστούν σε χαλίκια. Τίποτε δεν φυτρώνει εδώ πάνω ψηλότερο από λίγα εκαστοστά ύψος.
Αχνοφαίνεται ο σταυρός που έστησαν οι ευλαβικοί τσοπάνηδες, για να βλέπουν και να νιώθουν την αγαθή και προστατευτική Του παρουσία μέσα στις μοναξιές του βουνού.
Να πώς φαίνεται από κάτω.
Οι βοσκοί του παρελθόντος έκτισαν ένα "εκκλησάκι" με ταπεινή ξερολιθιά, για να "μαντρώνει" -έστω- μια φορά το χρόνο στη γιορτή του Προφήτη τους ολιγάριθμους και ολιγαρκείς πιστούς του βουνού. Η ευλάβεια των βοσκών έχει τη ρίζα της στην ίδια τη μέρα των Χριστουγέννων.
Και Άγια Τράπεζα!
Εκεί ψηλά ανέβηκε και ο λαγός...
Το κολωνάκι (με μικρό κάππα...) της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
Αριστερά η κορυφή τού Παρνασσού (Λιάκουρα) προβάλλει πάνω από την άχνη της υγρασίας. Πιο ψηλά από το κολωνάκι είναι η Άμφισσα (και το σπίτι μου, σε χαιρετώ μάνα!) όπως και ο δρόμος προς Ιτέα. Στο βάθος η χερσόνησος του Μακρανικόλα και στην προοπτική προς τα αριστερά ο Κιθαιρώνας. Πιο μακριά ακόμα τα Γεράνεια Όρη.
Πάλι η χερσόνησος της Δεσφίνας και στα δεξιά της η Ζήρεια (Κυλήνη) και μετά ο Χελμός (Αροάνεια).
Ξανά η Ζήρεια, ο Χελμός και πιο δεξιά ο Ερύμανθος. Η θολή ατμόσφαιρα κάνει δυσδιάκριτη τη θάλασσα στον κόλπο του Διακοφτού (κάτω από το Χελμό).
Μπορεί να μην φαίνεται καθαρά στη φωτογραφία λόγω pixels, αλλά με το μάτι διακρίνεται η γέφυρα του Ρίου-Αντιρίου.
Προς τη βόρεια πλευρά, στο μαύρο βέλος η Πυραμίδα της Γκιώνας, με υψόμετρο 2.510 μ. (το πυραμιδικό σχήμα προβάλει ανατολικά προς τις Βρύζες, ενώ εδώ η κορυφή φαίνεται μόνο σαν μια μικρή προεξοχή).
Με κόκκινο βέλος δείχνεται το καταφύγιο του ΠΟΑ, στο τέλος του φαραγγιού της Ρεκάς.
Στο κέντρο της φωτογραφίας υπάρχει μια φυσική "λούζα", η οποία κράτα βρόχινο νερό για να πίνουν τα πρόβατα. Οι λούζες είναι δολίνες, δηλαδή βυθίσματα του εδάφους με κυκλικό συνήθως σχήμα, που προκύπτουν από την κατάρευση θαλάμων/σπηλαίων από κάτω τους.
Το βουνό είναι γυμνό, λιτό, σκληρό και δυστυχώς, σχεδόν βουβό πια.
Στο βάθος αντιλαλούν τα κουδουνίσματα τού τελευταίου κοπαδιού.
Τα γιδοπρόβατα βόσκουν αμέριμνα κάπου στην πλαγιά. Με δυσκολία διακρίνονται, ακόμα και στο μάτι.
Μου χαρίζουν την τελευταία τους συναυλία.
Το γάργαρο και χαρμόσυνο κουδούνισμά τους σε λίγο θα σωπάσει για πάντα.