Εκδομή στο Πεντελικό Όρος, 10/3/2024

Από εκδρομή στο Πεντελικό Όρος στις 10/3/2024 (πριν την καταστροφική πυρκαγιά της 12/8/2024)

Σήμερα εγώ δεν κατέβηκα στον ημιμαραθώνιο (άξιοι όσοι), αλλά ως συνήθως, πήρα την ανηφόρα για το Πεντελικό. Και έπεσα πάνω σε ένα αξιοσημείωτο στιγμιότυπο της φύσης, που επειδή είναι σπάνιο και δεν θα το δουν εύκολα οι φίλοι μου (τόσα χρόνια στο βουνό, εμένα πρώτη φορά μού έτυχε), το μοιράζομαι μαζί σας. Ξεκινάμε…

Κατά το ανθρώπινο ημερολόγιο είμαστε επισήμως στην άνοιξη, αλλά η φύση έχει το δικό της χρόνο.

Σε κάποιο υψόμετρο από την πόλη, μια αργοπορημένη αμυγδαλιά μόλις τώρα ανθίζει.

Μαργαρίτες! Σήμα κατατεθέν της άνοιξης. 

Και ανθισμένη άγρια ρόκα. Όλο πίκρα τα φρέσκα φύλλα της. 

Κάτω από το Σπήλαιο των Αμώμων, ή γνωστότερα “Σπηλιά Νταβέλη”. Τα έχουμε όμως ξαναπεί: δεν υπάρχει καμία σχέση και καμία βάση για αυτό το όνομα. 

Εκεί είναι όμως το δικό μου λημέρι, και συνηθίζω να διαβάζω το βιβλίο μου πάνω στα αγκωνάρια που ξέμειναν από την πρόσφατη λατόμευση (σταμάτησε το 1975). 

Αλλά μετά από λίγο, πίσω από τον απέναντι λιθοσωρό, ακουγόταν πού και πού ένας ξερός ήχος, σαν κάποιος να χτυπούσε πάνω σε ξερό ξύλο. Είχα λοιπόν κάποια παρέα εκεί στην ερημιά. Και με πολύ προσοχή ερωπήγα να δω. Και πράγματι, έπεσα σε κάτι σπάνιο, που είναι σημάδι της άνοιξης και του καιρού: ερωτοτροπίες χελωνών!

Πολιορκία! Με επιμονή και σθένος από το αρσενικό, έστω και αν η ανταπόκριση είναι μηδαμινή (προς το παρόν ίσως)! 

Παρατηρούσα για κάμποση ώρα πίσω απο ένα αγκωνάρι, από εκεί που δεν μπορούσαν να με δουν.

Ένιωσα αδιάκριτος, παρείσακτος, ηδονοβλεψίας… Έκανα ένα βήμα πίσω προσεκτικά και ετοίμασα κάποια απάντηση αν με έβλεπαν: «συγνώμη, από επιστημονικό και ανθρωπολογικό ενδιαφέρον» -υπάρχει και ένας κάποιος επίκαιρος παραλληλισμός αυτήν την εποχή….Αλλά ευτυχώς δεν με πήραν είδηση.

Επέστρεψα λοιπόν και συνέχισα το διάβασμα, και όσο συνέχιζαν τα χτυπήματα (για τουλάχιστον μια ώρα ακόμη), καταλάβαινα ότι η πολιορκία συνεχιζόταν αλυσιτελής.

Ξαναπήγα να δω προσεκτικά μήπως είχε προκύψει «πρόοδος», αλλά τίποτα! Έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου απέναντι στην προσποιητή αδιαφορία; Ή μήπως η φύση έχει άλλη αίσθηση του χρόνου και πολύ πιο μυστικές διαδικασίες;

Σε κάθε περίπτωση, μετά από ακόμα μιαν ώρα και καθώς είχε μεσημεριάσει -τελείωσα και δυο κεφάλαια- ετοιμάστηκα να φύγω. Αποφάσισα μάλιστα να εμφανιστώ και εμπρός τους (ο αδιάκριτος).

Μόλις με είδαν, έβαλαν με αιδημοσύνη τα κεφάλια τους μέσα. Με κάποια υπεροψία, ετοίμασα και μερικά ανθρώπινα αποφθέγματα για να τους συστήσω: «θαρσείν χρη», «ο επιμένων (ελλη)νικά -αυτό για τους παλαιότερους-, «τα αγαθά κόποις κτώνται»!

Αλλά συμμαζεύτηκα, γιατί την ένιωσα την απάντηση να έρχεται: «άνθρωπέ μου, αε στο καλό, και εμείς την ξέρουμε τη δουλειά μας»…

Κι έτσι πήρα το δισάκι μου και ξεκίνησα τον κατήφορο, πάντως πιο πλούσιος σε εμπειρίες και σκέψεις.

Σε έναν κόσμο άγνωστο στις ανυποψίαστες χελώνες, λίγο πιο κάτω από εκεί που το δράμα της Φύσης επαναλαμβάνεται απαράλλαχτο, οι άνθρωποι ζουν το ίδιο δράμα, στον δικό τους σύντομο χρόνο και με τον δικό τους εφήμερο τρόπο.